10 mei 2020

Blog: Een tijd met andere waarden

We zijn in een compleet andere tijd beland. De wereld is in een paar weken tijd anders geworden. De coronacrisis stelt iedereen voor dilemma’s, problemen en uitdagingen. Iedereen maakt mee wat het doet om meer op jezelf terug geworpen te worden.

We kunnen geen normale contacten meer onderhouden, elkaar geen knuffel meer geven, een hand geven. We weten weer wat echt belangrijk is in het leven: gezondheid en fijne relaties. We weten ineens wat vitale beroepen zijn en wie waardering verdient. De mensen in de zorg zijn de helden en worden massaal bedankt en geprezen.

Binnen de Zorgboog hebben we een sociaal ondersteuningsteam ingericht. Medewerkers kunnen in gesprek met dit team als ze dingen willen delen; alle emoties komen voorbij. Angst, onrust, verdriet, frustratie, schuldgevoelens. Wat je op je werk meemaakt is niet gemakkelijk thuis uit te leggen. De zorg voor bewoners/clienten gaat je aan het hart; het doet zeer zo snel en zo vaak afscheid te moeten nemen onder zware omstandigheden; familieleden blijven op afstand of komen zelfs helemaal niet langs om afscheid te nemen. Gisteren maakte ik een wandeling met een vriendin. Haar vader van 94 is net voor de coronacrisis in een verpleeghuis gaan wonen (niet bij de Zorgboog). Vader en moeder waren vorige week 63 jaar getrouwd. Als zij geweten had wat hen te wachten stond op het moment van de verhuizing dan hadden ze dit nooit gedaan. Een keer per week is er een raamcontact met haar vader. Maar dit draagt niet bij aan meer welzijn voor haar vader. Haar vader wordt er onrustig van, snapt niet waarom ze niet binnenkomen. Zijn gezondheid gaat achteruit. Een schrijnend voorbeeld van wat corona doet met mensen, hoe je machteloos aan de kant staat en niet weet hoe dit af gaat lopen. Het verdriet is groot.. Veel mensen pleiten voor verruiming van de bezoekregeling na 20 mei. Beter goede contacten onderhouden en misschien maar voor lief nemen dat je vader of moeder korter leeft? Het zijn duivelse dilemma’s.

Niet alles wat corona heet is ellende. In een teamgesprek vorige week kwam aan bod wat we leren van deze periode en hoe we dit vast kunnen houden als de wereld straks weer wat normaler wordt. Een verzorgende vertelde dat het werk nu veel leuker was, er is meer tijd voor de bewoners. We gymmen elke dag, we nemen de tijd om de haren van bewoners in de krul te zetten, maken een wandeling in de tuin. Er zijn geen vergaderingen, geen overleggen, we zijn minder met de computer bezig. We hebben veel contact met familieleden en het lijkt alsof ze veel meer betrokken zijn dan voorheen. Wat zou het mooi zijn als deze waarden behouden blijven. Ik zie het ook op andere fronten. De samenwerking met regionale ziekenhuizen is verbeterd, met de huisartsen, met andere zorgaanbieders. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje en helpen elkaar waar nodig. Er is geen sprake meer van concurrentie, er is veel minder bureaucratie en samen ervoor gaan is het motto. Een tijd met andere waarden: solidariteit en gemeenschapszin.

Toen de brand in de Peel uitbrak en we op stel en sprong een andere locatie moesten zoeken voor de bewoners van Wellenshof in Liessel was dit binnen een half uur gepiept. Alle medewerkers stonden meteen klaar om mee te helpen. Een team van professionals stond klaar om ons in Weert te ontvangen en er werd voor alles gezorgd. In onze visie hebben we gepleit voor het anders kijken naar zorg. Kijken naar wat er wel kan en hoe we meer en anders met en voor elkaar kunnen zorgen. De coronacrisis heeft in een paar weken tijd het woord community vorm en inhoud gegeven. In een tijd van individualisme zijn burgers nu meer bereid naar elkaar om te kijken en iets voor elkaar te willen betekenen. Het is dan misschien geen arm om je schouders maar ik word er wel warm van.